Het gebouw was eigendom van de parochie. Toen de  mogelijkheid zich voordeed om het gebouw commercieel te verkopen had de parochie daar belangstelling voor, in de huidige opzet was de exploitatie nauwelijks rendabel te noemen. Het bisdom gaf toestemming om tot verkoop over te  gaan maar stelde als voorwaarde dat een behoorlijk deel van de opbrengst moest worden gebruikt voor jeugd- en jongerenwerk in de parochie. 

Na verkoop aan het  bedrijf Interlite, was er een bedrag van 25.000 gulden beschikbaar dat geoormerkt was voor de Nulandse jeugd. Een nieuw op te richten stichting zou dit bedrag moeten gaan beheren. In deze periode waren op verschillende plaatsen binnen het bisdom overeenkomstige tendensen te bespeuren. Her en der werden stichtingen opgericht die tot doel hadden om in samenwerking met de bestaande jeugdorganisaties het jeugdwerk van katholieke signatuur te coördineren. 

In Nuland werd deze werkgroep – Stichting Jeugdbelangen, in eerste instantie opgericht om “in overleg met de bestaande jeugdorganisaties de vrije  jeugdvorming te bevorderen”. Er was op dat moment nog geen enkele sprake van het autonoom organiseren van evenementen. Zitting in deze stichting namen Marietje van den Bosch-Korsten, juffrouw Van Erp, Hein van Nistelrooij, Martien van de  Rakt, Adriaan de Wit en Bertje Fransen. Later werd dit gezelschap aangevuld met  Diny de Wit en Bert van den Boogaart. 

De Blokhut 

De grootste behoefte van jong Nuland was, nadat  het Instuifhuis zijn bestemming had verloren, een eigen onderkomen. In 1964  besloot de parochie om aan de nieuw opgerichte stichting Jeugdbelangen een  perceel grond aan de nog behoorlijk lege Kloosterstraat in erfpacht uit te  geven. Het perceel was 3000 vierkante meter groot en de overeenkomst werd  aangegaan voor de duur van 75 jaar. 

De jonge Stichting moest de parochie in ruil  daarvoor jaarlijks tien gulden betalen. De grond was nodig om te kunnen gaan beginnen met de bouw van een eigen  onderkomen. De Blokhut zou het gebouw moeten gaan heten. Opnieuw was de parochie  behulpzaam. De geld voor de bouw werd begroot op vijftien duizend gulden. In  MilI werd een splinternieuw tweeklassig houten schoolgebouwtje aangekocht. De bouwkosten bleven laag omdat veel vrijwilligers zich inspanden. Verdere kosten waren notariskosten, legeskosten, het aanleggen van een vloer en het bouwrijp maken van de grond. Soms was het improviseren. Enkele afgedankte stallantaarns dienden in het begin als binnenverlichting. Daarnaast was er in het redelijk  afgelegen gebouwtje nog geen elektra of verwarming. Olielampen en een oliekachel moesten ervoor zorgen dat het gebouw ook in de donkere winteravonden te  gebruiken was. 

Later werd via de even verderop gelegen frietzaak van Bart Bosch  elektra betrokken. Toen dit geïmproviseerde cafetaria afbrandde waren de Zusters zo vriendelijk toestemming te geven aldaar stroom te gebruiken. Al snel groeide  de Blokhut uit tot een centrum waar de Nulandse jeugd de alsmaar toenemende vrije tijd zinvol kon besteden. De Blokhut kende nogal wat vaste bezoekers. De tienerclub, de K.P.J, de sportclubs van de K.P.J, nog keurig gescheiden in een  dames- en herenafdeling, Jong Nederland, de K.W.J, de Jongerenwerkgroep de  Meent, de jeugd van Nulandia en het pas opgerichte meisjesgilde. 

Op 20 april 1965 werd de Blokhut feestelijk geopend. Drie vertegenwoordigers van de Nulandse  jeugd, Marietje van Zuijlen, René van Nistelrooij en Tonny van Venrooij  verrichtten de officiële openingshandeling. Meteen daarna werd het gebouw door pastoor Goossens ingezegend, onder toeziend oog van veel aanwezigen. Daarna  volgde een optocht van de verschillende jeugdverenigingen door het dorp, waarbij Harmonie Union voorop ging. Bij de receptie werd een muurschildering met een afbeelding van Sint Maarten gepresenteerd. Jan van Rooij was de schilder van de  voorstelling. 

Vanaf het allereerste begin bleek de Blokhut te voldoen aan een behoefte. Voor een relatief laag bedrag konden verenigingen gebruik maken van het gebouw aan de Kloosterstraat.

Steeds actiever

Naast het beheer van het geldbedrag dat was  vrijgekomen met de verkoop van het instuifhuis was het aanvankelijk alleen de bedoeling geweest om als een intermediair op te treden tussen gemeente/parochie de en de diverse jeugdverenigingen. 

Al snel ook begon Stichting Jeugdbelangen haar taken meer uit te breiden, en werden steeds vaker autonoom activiteiten georganiseerd. In 1967 kreeg deze nieuwe invulling meer vaste vorm, Op 7 januari werd een kerstboomverbranding georganiseerd. Steeds meer mensen kregen een boom in de huiskamer en de gezamenlijke verbranding trok veel bekijks. Men organiseerde dat jaar voor het eerst een tweedaagse wandeltocht. Maar liefst 350 deelnemers meldden zich op 1 augustus bij de Meent. In december 1967 kwam het bestuur tot de conclusie dat er kon worden teruggekeken op een geslaagd jaar, waarin behoorlijk wat activiteiten waren ontplooid. 

Ook de Blokhut was intensief gebruikt dat jaar, en men kwam al spoedig tot de conclusie dat het bestaande gebouw niet meer voldeed en moest worden uitgebreid. Aan de kant van  de kleuterschool Pius X moest een nieuwe ruimte worden aangebouwd om aan de vele aanvragen te kunnen voldoen. Een oproep aan alle handige Nulandse vaders leidde tot voldoende reacties om voortvarend aan de slag te kunnen gaan. 

De kosten werden geraamd op 8000 gulden, tevens zou er een aansluiting op de verwarming  worden gemaakt. Omdat men kennelijk niet over voldoende financiën beschikte werd  een bedrag van 8000 gulden van de gemeente geleend, af te lossen in acht jaar. Het werk van de vele timmerende en metselende Nulandse huisvaders en het feit dat Bert van den Bogaart zorgde voor tweedehands hout zorgde ervoor dat de kosten flink konden worden gedrukt. De centrale verwarming bleek toch te zwaar te drukken op de begroting en moest worden geschrapt. Maar de gasgestookte luchtverwarmers waren al een flinke stap voorwaarts. Het jaar 1968 was ook het jaar van de eerste carnavalsoptocht. 

Op zaterdag 24 februari trok voor het eerst een carnavalsstoet door Nuland. Het initiatief was  zo succesvol dat een aantal Nulanders het voortouw nam om carnaval voortaan handen en voeten te gaan geven. Naar aanleiding van de succesvolle jeugdoptocht werd C.O Nuland opgericht datzelfde jaar. Op 1januari1969 maakten de KPJ, de  jeugdafdeling van Nulandia, de KWJ, de Tienerclub, de tafeltennisvereniging, het  meisjesgilde en Jong Nederland op vaste basis gebruik van het gebouw. 

Het  bestuur van Jeugdbelangen bestond op die datum uit juffrouw Van Erp, Adriaan de  Wit, Bert van den Bogaart, Piet Klaassen, mevrouw Van der Pas, Fien van  Herpen-van Amersvoort en Marietje van den Bosch-Korsten. Hein van Nistelrooij had een jaar eerder zijn post beschikbaar gesteld omdat zijn taxibedrijf zoveel  drukte met zich meebracht dat een en ander moeilijk te combineren viel. Toen in 1969 de Blokhut heropend werd was de belangstelling zeer matig. Zon zestig mensen namen de moeite de vernieuwde jeugdgebouw te komen bekijken.

Nieuwe initiatieven

In 1970 zette de trend, die al enkele jaren daarvoor was ingezet, zich voort  Jeugdbelangen begon zich steeds nadrukkelijker te manifesteren als motor achter vele activiteiten. Men was ook niet bang de neus eens te stoten. Niet alle activiteiten konden op evenveel belangstelling rekenen. 

Enkele  programmaonderdelen bleven jarenlang gehandhaafd, andere initiatieven stierven een vroege dood. Zo organiseerde men in 1970 een ballonnenwedstrijd, een  oriëntatietocht per fiets, een aantal dansavonden in samenwerking met de  tienerclub, bevrijdingsspelen op 5 mei, voor de tweede keer jeugddierendag en  een skelterrace op de speelplaats van de jongensschool. Naar aanleiding van het  succes van de sportvierkamp, verdeeld over een aantal avonden, ging men in 1971  over tot de Organisatie van een vijfkamp. Ploegen met illustere namen als De  Heikrekels, het Heike, de Sparren, De Trompers, De Schotse Laagkanters, de  Zandhazen en twee teams van de Veldrakkers streden om de sportieve eer. 

In datzelfde jaar werd in maart in samenwerking met de “Actiegroep Nu” voor het  eerst een wandelvierdaagse georganiseerd. Nadat eind 1971 de tienerclub ter ziele was gegaan, vreesde Jeugdbelangen dat de wat oudere jeugd in een gat zou  vallen. Uiteindelijk leidde initiatief van enkele jongeren in samenwerking met  Jeugdbelangen tot de oprichting van een jeugdsoos, later All Together genaamd. De startavond was bemoedigend, zo’n tachtig opgeschoten jongeren hadden een  succesvolle dansavond in de Meent. 

Een van de meest succesvolle initiatieven was  de Knobbelrit. De korfbalclub was de initiator aan het einde van de jaren zestig. Het idee was eenvoudig. Zes Nulandse cafe’s werden van een nummer voorzien en als stempelpost ingericht. Je fietste of wandelde van café naar café, waar bij elk bezoek met een dobbelsteen gegooid moest worden. Had je geluk  dan was je maar zes keer onderweg, had je pech dan bleef je de hele zaterdag op en neer fietsen. 

Langzamerhand werd de aankleding steeds meer ludiek en carnavalesk. In 1969 was de eerste versie verreden en toen op 21 augustus 1972 de vierde editie plaatsvond bleken er maar liefst tweehonderd knobbelaars bereid  op pad te gaan. De eerste knobbelritten werden georganiseerd door Janus Lievens en Sjaan van Boekel. In 1972 werd de opbrengst geschonken aan Stichting Jeugdbelangen.

Vakantieweken

In de jaren zeventig — toen de meeste Nulandse gezinnen nog niet of nauwelijks met vakantie gingen — raakten de activiteiten in de grote vakantie steeds meer in trek bij de jeugd. Het zwaartepunt van de  activiteiten van Jeugdbelangen kwam ook steeds meer in deze zes  schoolvakantieweken te liggen. De activiteiten waren bijzonder divers. 

Wanneer we het programma van 1974 erbij nemen valt het op hoeveel er werd georganiseerd  voor de jeugd. Op 29 en 30 juni was er de Jeugddierendag, waarbij de kar  jaarlijks vooral door Gerard van der Loop werd getrokken. Op 4 en 5 juli was de tweedaagse wandeltocht, op 6 juli werd een excursie voor de jeugd georganiseerd naar Arnhem waar het Openluchtmuseum en een boottocht op het programma stonden. Op dinsdag 9 juli was er een grootse speurtocht bij de Bedafse Bergen, op 13 juli kon men naar Best naar het Openluchttheater om een voorstelling van Pinokkio bij te wonen. Een week later kon opnieuw Best worden bezocht, het jeugdcircus II Grigio en het Vogelpark werden bezocht. Op disdag 23 juli was een “buitendag in  de bossen” georganiseerd. Op 1 en 2 augustus stonden vervolgens de Nulandse Sportavonden op de rol. Op 7,8 en 9 augustus waren de zogenaamde Openluchtspelen, bij de meeste kinderen vooraal bekend als het jaarlijkse hutten bouwen. Op het terrein tegenover de Meent, waar later de wijk Heiduinen verrees, konden kinderen hun bouwkundige creativiteit uitleven. 

Wanneer op vrijdag een en ander gejureerd was, kon de traditionele verbranding van de hutten beginnen. De volgende dag was er een speciaal programma voor de kleinste kinderen in de Meent. Op diezelfde avond werden de jeugdactiviteiten afgesloten met een feest in de Meent, waarbij een lokale discjockey de jeugd op de vloer probeerde te krijgen. Bewonderenswaardig is dat al deze activiteiten georganiseerd werden  door een relatief klein groepje mensen die geheel vrijwillig veel van hun vrije  zomerdagen in deze activiteiten staken.

Een nieuw onderkomen

In augustus 1978 ging in Nuland voor het eerst de peuterspeelzaal van start. Het fenomeen van de werkende moeder die niet alleen op haar traditionele taken gericht was werd na de tweede feministische golf van de jaren zestig steeds meer gemeengoed in ons land. Ook in Nuland gingen er vanaf halverwege de jaren zeventig stemmen op om een klein groepje  peuters opvang te gaan regelen voor enkele dagdelen. Het was uiteindelijk het gemeenteraadslid Else van Dommelen-Voss die het initiatief nam. 

In de Blokhut werd vanaf halverwege de jaren zeventig begonnen met een peuterspeelzaaltje. De belangstelling groeide gestaag. Aan het begin van het schooljaar 1978/1 979 werd gestart met twee groepjes van ieder 16 kinderen, voor 12 peuters was nog geen plaats. De verstandhouding tussen de peuterspeelzaal — inmiddels voorzien van de naam het Drempeltje — en Stichting Jeugdbelangen — beheerder van de Blokhut – verliep  aanvankelijk nogal stroef. Volgens Jeugdbelangen was de zaal vooral bestemd voor aangesloten jeugdverenigingen en werd de Blokhut feitelijk ongeschikt bevonden voor de nieuwe bestemming. 

Vanwege het intensieve gebruik van de Blokhut bleek het uit 1964 daterende gebouw al snel niet meer te voldoen aan de eisen van de moderne tijd. Tevens was ruimtegebrek een steeds terugkerend probleem. Besloten werd de Blokhut te slopen en op diezelfde plek een nieuw modern stenen gebouw te  laten verrijzen.

1978-2004 (2) Het einde van “De Blokhut” 

Sinds de opening in 1965 was de Blokhut aan de Kloosterstraat het  domein van Stichting Jeugdbelangen en een keur aan Nulandse verenigingen  geweest. Weliswaar waren de faciliteiten in de Blokhut van een bescheiden  niveau; er werd dankbaar en intensief gebruik van gemaakt. In het jaarverslag van 1977 kunnen we lezen dat naast de vaste gebruikers (7 groepen Jong  Nederland, 2 groepen KWJ, 1 groep KPJ, Drumband Harmonie Union en de  peuterspeelzaal) diverse verenigingen met regelmaat neerstreken in de Blokhut. Dit had tot gevolg dat het gebouw zo’n 60 uur per week werd gebruikt, waarvan  meer dan 25 uur gelijktijdig door meer dan één vereniging of groep. 

Zo werd na al die jaren trouwe dienst allengs steeds duidelijker dat het gebouw zijn beste  tijd had gehad: het was simpelweg te klein en basisvoorzieningen zoals sanitair niet meer toereikend. Het bestuur, het oplapwerk en voortdurend passen en meten met beschikbare ruimte  beu, stuurde aan op nieuwbouw van een grotere accommodatie, maar de gemeente  hield de hand op de knip. In april 1977 deed de voorzitter verslag in  gemeenschapsblad de Klepel: “In samenspraak met o.a. het gemeentebestuur hebben wij onze plannen laten varen voor de gedachten om tot nieuwbouw over te gaan. 

Intussen hebben we al veel geld uitgegeven voor o.a. schadevergoedingen, plannen en beschrijvingskosten. Het resultaat is dat wij nog steeds zitten met een gebouw dat om het uiterlijk ‘De  Blokhut’ wordt genoemd, maar nu werkelijk een hut is geworden. De zalen en de  andere voorzieningen zoals sanitair en verwarming voldoen al geruime tijd niet meer aan de minimum te stellen eisen.” De moed werd echter niet opgegeven en het bestuur bleef de gemeente en individuele politici bestoken. De lobby leidde ertoe dat er nog datzelfde jaar groen licht voor nieuwbouw kwam, op basis van een globaal plan sociaal-culturele voorzieningen.

Bouw van de nieuwe accommodatie

De gemeente Nuland stelde een fonds beschikbaar waarmee de nieuwbouw moest worden gerealiseerd. Bouwbedrijf Schippers BV uit Nuland zou de bouw voor zijn rekening gaan nemen. Het nieuwe gebouw zou (gedeeltelijk) op de plek van de  bestaande Blokhut moeten verrijzen. Dit stelde Jeugdbelangen wel voor een praktisch probleem: de Blokhut moest immers worden gesloopt om plek te maken  voor het nieuwe gebouw, wat zou betekenen dat er bijna een half jaar geen onderkomen beschikbaar zou zijn! Besloten werd om de Blokhut in twee stappen te  ontmantelen. Na sloop van het eerste deel zou de nieuwbouw kunnen beginnen, terwijl het resterende deel 1 beschikbaar bleef voor gebruik. Na oplevering van de nieuwbouw zou dan ook dit tweede gedeelte worden gesloopt. Door bovendien een  aantal verenigingen tijdelijk in de Meent te huisvesten werd het allemaal zo  goed en zo kwaad als het ging opgelost. In de Klepel van januari 1980 werd de sloop en verkoop van het eerste deel van de Blokhut aangekondigd. 

Het Nulands publiek werd in een paginagrote advertentie uitgenodigd voor een kijkmorgen en koopmiddag op zaterdag 28 januari. Onder de topstukken waren een koffieautomaat, een aanrecht met blok, spanten, tussenwanden, dakplaten, puin (gratis af te  halen) en vier partijen eterniet golfplaten. Na deze verkoop en het sloopwerk op 11 februari, kon er eindelijk worden gebouwd. Ondanks veel dagen met slecht weer  wist de firma Schippers de bouw keurig volgens planning op te leveren. Het gebouw zelf was al voor de zomervakantie klaar. Na de vakantie werd de boel verder afgewerkt en de nieuwe zalen mooi ingericht. Begin september werd het laatste gedeelte van de Blokhut gesloopt en verkocht. Als laatste werden de  beplanting en bestrating rondom het nieuwe gebouw aangelegd. Het nieuwe, moderne jeugdcentrum was eindelijk gerealiseerd.

‘Gemeenschapszin’

1978 Moet een bijzonder druk jaar moet zijn geweest voor de actieve  leden van Stichting Jeugdbelangen. De activiteitenkalender was zoals voorgaande jaren prima gevuld, met onder andere jeugdcarnaval, 50 jaar KPJ, rommelmarkt,  koninginnedag, vakantieweek, knobbelrit en fancy fair. Men kon zich blijven richten op de organisatie van deze activiteiten omdat de bouwwerkzaamheden door de aannemer werden uitgevoerd. Toch viel “ er ook voor de bouw nog veel te regelen. Gemeente, bedrijven en verenigingen werden benaderd  om te helpen met bijvoorbeeld het bouwrijp maken of de aan- en afvoer van materialen. Er werd zelden tevergeefs een beroep gedaan en daardoor werd de  realisatie van het nieuwe jeugdgebouw toch een inspanning voor en door de Nulandse gemeenschap.

Nieuw onderkomen, een nieuwe naam

De Blokhut was nu letterlijk opgeruimd. Als naam  zou ‘De Blokhut’ het nieuwe gebouw ook niet bepaald recht doen. Reden genoeg voor het bestuur om een prijsvraag uit te schrijven: Wie zou de mooiste naam voor het nieuwe jeugdgebouw kunnen bedenken? Er kwamen meer dan 75 reacties binnen. Men verzon stoere namen, zoals De Eendracht, De Vesting of Radio On, terwijl anderen juist met lieve namen als Afdakje, ‘t Lummelke en ‘t Hummelke op de proppen kwamen. Verder bedacht men zweverige namen (‘t Heelal, Zonneliefde en Dinges) en waren vooral hutten (Kloosterblokhut, Speeldakhut, Zwaluwhut) en hutjes (‘t  Smurfenhutje, ‘t Gildehutje, Knutselhutje, Kloosterhutje en Hoko’s Hutje) in  trek. Uiteindelijk werd gekozen voor de naam ‘D’n Hazenkamp’, een inzending van  pastoor Van Erp, die zich had laten inspireren door het gebied waarin het jeugdcentrum zich bevond.

Feestelijke opening

Onder grote belangstelling vond op zaterdag 8 oktober 1978 de feestelijke opening plaats. Voorzitter Adriaan de Wit heette de aanwezigen  welkom en hield een inleidende toespraak, waarin hij vertelde over de voorgeschiedenis van de nieuwbouw: ‘Een weg vol moeilijkheden. Maar als we nu kijken wat we hebben, zijn we behoorlijk getroost’. Na het bedanken van gemeentebestuur en ambtenaren, kerkbestuur, architect, aannemer, bouwteam en alle medewerkers, gaf hij het woord aan oud-burgemeester Van Oerle. Omdat in  Nuland nog steeds geen burgemeester was benoemd, was deze gevraagd om de opening te verrichten. Van Oerle vertelde het publiek wie de nieuwe naam had bedacht.  Vervolgens onthulde hij de naam ‘D’n Hazenkamp’ en feliciteerde vooral de Nulandse jeugd met het nieuwe gebouw. Met het omdraaien van de sleutel werd het gebouw officieel geopend. Binnen onthulde loco-burgemeester Wim van der Linden een gedenksteen en nadat pastoor Van Erp het gebouw had ingezegend, kon iedereen het gebouw van binnen bekijken.

Sinaasappelacties

Als stichting was het voor Jeugdbelangen soms best passen en meten om de begroting rond te krijgen. Sommige uitgaven kwamen elk jaar terug, zoals  aflossing en rente, de kosten voor de accommodatie en kosten voor de georganiseerde activiteiten. De duurste activiteiten waren meestal Dierendag en uitstapjes naar bijvoorbeeld het jeugdcircus in Haaren. Andere posten waren vergaderkosten en representatiekosten, waaraan jaarlijks kleine bedragen werden uitgegeven. Ook werd geld opzij gelegd voor verbouwingsactiviteiten of onderhoud. 

Natuurlijk stonden tegenover al deze uitgaven ook de nodige inkomsten. De basis werd gelegd door subsidie van de gemeente Nuland, waar de gemeente Rosmalen vervolgens een schepje bovenop deed. De hoogte van de subsidie werd jaarlijks vastgesteld op basis van een gemotiveerde subsidieaanvraag. Zo mocht de Stichting in 1975 van de gemeente Nuland 4400 gulden ontvangen en van Rosmalen  500 gulden. Verder ontving Jeugdbelangen met enige regelmaat schenkingen van bedrijven en verenigingen, zoals de Rabobank, het Wielercomité, het Oranje Comité en 0.0. Nuland, maar voor de rest moest de Stichting zichzelf maar zien te bedruipen. Door kleine bijdragen te vragen voor deelname aan activiteiten  werden inkomsten gegenereerd, maar deze wogen meestal niet op tegen de kosten.  

Inkomsten uit zaalverhuur, fancy fair en natuurlijk de onvermijdelijke  donateursacties, waarbij de inwoners van het dorp om een bijdrage werden gevraagd, waren dan ook broodnodig. Veel mensen zullen zich zeker ook de sinaasappelacties herinneren, waarbij de aangesloten leden langs de deuren gingen om sinaasappels aan de man te brengen. Er werd wel eens geklaagd dat ze te duur waren, maar na uitleg van het doel van de actie werd bijna altijd wel een koop gesloten.

Activiteiten in de jaren tachtig

In de jaren tachtig bleef Jeugdbelangen onverminderd actief en werden het hele jaar door activiteiten voor de jeugd georganiseerd. In de  zomervakantieweek was altijd veel te doen en ook rond Kerstmis werd veel georganiseerd. Er werden dan kerststukjes gemaakt, een kerstverhaal verteld en een film bekeken. Dit was een populaire activiteit (250 deelnemende kinderen in 1980), evenals de optocht met zelfgemaakte lampionnen. 

Sommige activiteiten groeiden uit tot een ware traditie, zoals de kerstboomverbranding, waarbij de stapel kerstbomen onder het toeziend oog van de brandweer en niet te vergeten de toegestroomde kinderen én ouders aan de vlammen werd prijsgegeven. Een ander blijvertje en misschien wel de meest vaste waarde was jeugddierendag, waar de  kinderen trots hun huisdier konden presenteren of de dieren van hun vriendjes bewonderen. Het bestuur hield de activiteitenkalender scherp in het oog en schroomde niet om  minder gewaardeerde activiteiten of activiteiten met een lage opkomst te  schrappen. Dat betekende dat er wel steeds moest worden gezocht naar nieuwe activiteiten. Zo werden in de beginjaren tachtig met veel succes de knutselmiddagen geïntroduceerd, terwijl de ruilbeurs en films voor volwassenen werden stopgezet. Het huttenbouwen had er al in 1980 aan moeten geloven en een ‘open middag’, waarin de aangesloten verenigingen zich konden presenteren, werd wegens gebrek aan belangstelling na een editie gestopt. Zelfs de befaamde zomervakantie- week kreeg een iets ander karakter. Waar dit aanvankelijk echt een week vol activiteiten was, werd het programma steeds meer gespreid over de vakantie. 

Typische activiteiten in het zomerprogramma waren sportavonden, wandeltochten, fietstochten, visuitjes met de visclub en buitendagen in de  bossen. Er werd nog steeds een vakantieweek georganiseerd, maar deze was sterk ingekort. De ‘vakantieweek nieuwe stijl’ werd thematisch van opzet. De deelnemertjes konden zich dan bijvoorbeeld onder het thema ‘De Riddertijd’ een dag of drie prima vermaken in de bossen bij Jozefoord. In 1984 ging het ‘jeugd- en jongerenwerk’, georganiseerd vanuit Stichting Jeugdbelangen, van start en werd eindelijk ook de oudere jeugd bereikt. De doelgroep werd gevormd door de  kinderen die niet meer op de lagere school zitten tot een leeftijd van maximaal 15 jaar. Op 27 oktober werd gestart met een discoavond en de vertoning van videoclips op een groot scherm. Deze avonden werden voortaan regelmatig  georganiseerd en duurden meestal van acht tot half elf ‘s avonds. De entree was aanvankelijk gratis.

Het 25-jarig bestaan

In 1989 bestond Stichting Jeugdbelangen 25 jaar en dat was natuurlijk  een mijlpaal die gevierd moest worden. De feestelijkheden vonden plaats op 25 januari en begonnen met een Heilige Mis, opgeluisterd door het kinderkoor en kracht bijgezet door vertegenwoordigers van Jong Nederland, Peuterspeelzaal ‘t Drempeltje, KPJ, NTTV Nulandia, Be Quick en ritmiekclub ‘t Haasje die de voorbeden verzorgden. Het gezelschap toog aansluitend naar D’n Hazenkamp voor de  receptie. Harmonie Union zorgde met een aubade voor een feestelijke opening waarna discotheek Batman het stokje overnam. De opkomst was groot en veel  bezoekers namen de gelegenheid te baat door het jeugdgebouw dat pas was verbouwd te bezichtigen. Naast gelukwensen en mooie woorden ontving de Stichting ook vele welkome giften. Dit alles maakte de viering van het 25- jarig bestaan tot een geweldig succes waar met plezier op kon worden teruggekeken.

Hoogte- en dieptepunten in de jaren negentig

In 1992 was er slecht nieuws vanuit D’n Hazenkamp. Onverlaten hadden een raam geforceerd en brand gesticht in de ruimte van Peuterspeelzaal ‘t  Drempeltje. De brandlucht was vreselijk en er was schade aan gordijnen, vloerkleden, muren, plafond, verwarming, kozijnen en ga zo maar verder. Naast alle ellende en kosten die het opknappen met zich meebracht, was men vooral geschokt dat zoiets uitgerekend in Nuland en zeker op deze plek gebeurde. Met vereende krachten werd het uiteindelijk allemaal weer opgelost. In 1993 overleed Bert van den Bogaard, jarenlang bestuurslid van Stichting Jeugbelangen. In een bericht in de Klepel werden zijn inzet en verdiensten gememoreerd. 

Natuurlijk was er ook positief nieuws. Stichting Jeugdbelangen bleef erg actief,  zo waren in 1995 de volgende verenigingen aangesloten: Be Quick, de Jeugdafdeling van Nulandia, Peuterspeelzaal ‘t Drempeltje, De Paardenvriendjes, Vogelvereniging de Nachtegaal, Stichting Jongerensoos Ons Honk, KPJ, Sjoelclub  E.N.S., Jong Nederland, LTV Nuland en N.T.T.V. Veel van deze partijen maakten regelmatig of incidenteel gebruik van D’n Hazenkamp, maar ook niet aangesloten clubs zoals Ritmiekclub ‘t Haasje, de Flierefluiters, de dansgarde van C.O.  Nuland, de balletclub en het tamboercorps van Harmonie Union waren er regelmatig te vinden. Gemeenschapsblad “De Klepel” had inmiddels een eigen ruimte in D’n Hazenkamp waar met name dhr. v.d. Loop bijna dagelijks te vinden was. Er werd  actief overleg gevoerd met Nulandse verenigingen. 

Hoogtepunten op de  activiteitenkalender waren de vakantieweek met als thema Dromenland’, waar maar liefst 220 kinderen aan deelnamen en de Jantje Beton roefeldag, waarbij de kinderen uit wel 58 roefeladressen konden kiezen. In 1997 werd een schilderscursus door Stichting Jeugdbelangen en Kunstkring de Meent georganiseerd. Veel mensen genoten van de tentoonstelling in D’n Hazenkamp, waarin de resultaten van de jeugdige cursisten werden gepresenteerd. En in 1998 werd geprobeerd een schaakclub op te starten.

Nuland 700

1999 stond voor de Nulandse gemeenschap in het teken van het 700-jarig bestaan. Dit viel voor Stichting Jeugdbelangen samen met het  vijtendertigjarig bestaan. Dit werd uitbundig gevierd en dat resulteerde in een bomvolle activiteitenkalender: De vakantieweek stond helemaal in het teken van ‘Nuland 700’. Iedereen werd gevraagd om in Nuland 700 kleding te verschijnen. De  tweedaagse wandeltocht kreeg een extra feestelijk tintje met de opening van het nieuwe ‘Cingelpad’. Op 1 september werd de kinderfeestdag Nuland 700 georganiseerd, met een vrolijke clownshow en de voorstelling ‘Tovenaar in  geluiden’ voor de kleintjes. Voor de grotere kinderen werden er onder andere Oudhollandse spelen georganiseerd en kon gekeken worden naar kindertheater Simon Snotje en Kapitein Bonk. En uiteraard was Hertog Jan bij alle feestelijkheden van de partij.

Het veertigjarig bestaan

In 2004 bereikte Stichting Jeugdbelangen met haar veertigjarig bestaan een belangrijke mijlpaal. Omdat vijf jaar eerder al flink was uitgepakt,  werd dit jubileum wat meer bescheiden gevierd. Hierbij werd vooral aan de eigen doelgroep -de kinderen- gedacht, met een spetterend middag en avondprogramma, compleet met spelletjes, een magic show, breakdance – en streetdance optredens. Bovendien werd een reünie voor oud- bestuursleden georganiseerd, waarbij de oude fotoboeken nog eens voor de dag kwamen en menige herinnering werd opgehaald. Op de jaarlijkse tentoonstelling van heemkundewerkgroep Nuwelant kon nog eens aan de hand van foto’s en archiefmateriaal worden teruggeblikt op die veertig jaar. Met het veertigjarig bestaan sluiten we ook dit artikel af. In veertig jaar tijd is veel veranderd. Bestuursleden kwamen en gingen, activiteiten werden bedacht, georganiseerd, maar ook weer afgeschaft. En het jeugdgebouw groeide uit tot een  geweldige faciliteit. Wat onveranderd is gebleven is het succes van Stichting Jeugdbelangen, dat eigenlijk al direct vanaf de oprichting een natuurlijke plek innam tussen de Nulandse verenigingen en in een behoefte voorzag. Dat dit alleen maar mogelijk was en is dankzij de jarenlange inzet van vele vrijwilligers vergeten we helaas maar al te vaak.

Bron: “De Spoorzoeker” door Adriaan de  Wit, Nelly van der Schoot-Brouwers en Nanny Clemen